Levensadem
Willem Hesseling
Judith Uiterwijk
Ontmoetingskerk, Bodegraven
Naar info over:
Kerk: Ontmoetingskerk, Bodegraven
Kunstenaar: Willem Hesseling en
Judith Uiterwijk
Pastor: Leo Webbink
Op een wat mistroostige dag in november reizen we af naar de Ontmoetingskerk in Bodegraven. Hier starten we een rondleiding langs de kerken die zich aan het tweejaarlijkse Feest van de Geest ver-bonden hebben. Een evenement waarin kunst en kerk elkaar ontmoeten. Zoals ook anderen later op de dag zullen doen, geeft Leo Webbink zijn visie op Pinksteren; een feest van ondersteboven en alles overhoophalen en van nieuw mens zijn. Dat spreekt tot ons. Wij staan na een zeer woelige periode wat onzeker, maar ook met optimisme op de drempel van een nieuw begin. Het voelt soms of we beiden weer een beetje opnieuw geboren worden, of mis-schien zelfs eindelijk gebore’ zoals Huub Oosterhuis ons dat laat zingen in het lied Dat wij volstromen met levensadem.
Gevleugeld
Het thema van deze Feest van de Geest is dat laat-ste woord Levensadem. Adem; zonder dat gaat een mens dood. Adem is leven, je longen daarbij de belangrijkste bondgenoten. Maar leven is meer dan ademhalen. We komen niet in beweging door lou-ter adem te halen, maar moeten ons ook tot leven geïnspireerd weten. Er moet iets zijn wat je als het ware vleugels geeft. En zo tekenden de eerste con-touren van het kunstwerk zich langzaam af; longen en vleugels als tastbaar bewijs van nieuw mens zijn. Nieuw mens die, gevoed door de levensadem, op vleugels zijn bestemming kiest. Nieuw mens die durft te leven.
Licht en donker
De vleugel werd machtig groot, de longen prachtig van kleur. Samen schitterden zij. We voelden ons blij. En toen ontstond ook een onbehaaglijk gevoel. Want leven is niet alleen de schittering, maar ook het donker; eenzaam zijn, buitengesloten voelen, opgesloten zitten kortom; ellende meemaken. Het lijkt onlosmakelijk met elkaar verbonden. Is vallen en opstaan niet de enige manier waarop een kind leert lopen en wij ons later door onze weg struike-len? Misschien komt dat zelfs uit dezelfde bron. Is het dat wat een mens in beweging houdt, de dyna-miek tussen uitersten, zo vroegen wij ons af. En zo ontstond de behoefte om niet alleen de vrijheid maar ook de gebondenheid van menselijk leven te laten zien.
Boom en schelp
We zochten naar een geschikte vorm, want wat mooi is wil je ook als kunstenaar liever niet bescha-digen, en het beeld moest kloppen met de inhoud. We vonden het in de dagboekaantekeningen van mensen die de Tweede wereldoorlog meemaakten, in die gebondenheid leefden, en gaven die ervarin-gen de ‘juiste’ plek in de boom en de schelp. De boom waarin opkomen en neergaan onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De schelp die als ge-raamte de drager is van ‘het bezielde’. En zo was voor ons het verhaal van Leven en van Levensadem rond, althans dit verhaal want over Leven en Le-vensadem valt nog veel meer te zeggen, waartoe we ieder dan ook van harte willen uitnodigen om met elkaar en ons in gesprek te gaan.
Judith Uiterwijk & Willem Hesseling
(Overgenomen uit KERKMAG, mei 2018)
