Pastoor van Paassen

St. Willibrorduskerk, Bodegraven

​

Als we in (Neo-) Gotische kerken komen ervaren we meestal een overdaad aan ‘lege’ ruimte. Méér nog dan het grondoppervlak, gaat het in dit type kerk vaak om de hóógte. In onze tijd vragen mensen zich weleens af wat daar nu toch het nut van is. En toch heeft het een reden.

​

De bouwstijl van de (Neo-) Gotische kerken met haar spitse ramen en gewelven is erop gericht  in alles te verwijzen naar ‘het Hogere’, het Geestelijke, naar Hem die we God noemen. Veel kerkgebouwen in ons land hebben het predicaat ‘monument’ gekregen, vanwege de uitstraling en/of ouderdom en dat is goed, want het vertelt iets over onze geschiedenis . Het biedt ons iets tastbaars en tegelijkertijd een plek om God te ontmoeten.

​

God en daarmee ook de Heilige Geest, is géén monument; is níet tastbaar. God’s Geest is ongrijpbaar en heeft ruimte nodig om Zijn werk te doen. In de Gotiek wordt dat uitgebeeld door hoge kerken. Alles aan die kerken trekt onze blik naar boven, naar het hemelse.

​

Wij mensen kunnen weleens beloven dingen te veranderen, maar dat wil níet altijd zo goed lukken als dat we zelf hópen.  En dat maakt het voor ons mensen weleens lastig. We hebben zó graag alles zelf in de hand. Jezus heeft zijn leerlingen na zijn verrijzenis de Heilige Geest beloofd. Het is met name de Heilige Geest –als Trooster en Helper- die echte verandering tot stand kan brengen, door vernieuwing van inzicht en omvorming van harten. Tóch is ook de verandering die de Geest met zich meebrengt vaak anders dan wij hopen of verwachten.

​

Veranderingen die met behulp van de Heilige Geest tot stand komen, nemen namelijk niet noodzakelijkerwijs al onze problemen weg, maar ‘bevrijden ons vooral van binnen’, zodat we kunnen leren omgaan met wat op onze levensweg komt. Bijstand van de Heilige Geest geeft ons ook niet alles tegelijkertijd of à la minute, maar zorgt ervoor dat we vol vertrouwen kunnen blijven voortgaan op onze weg met God en het leven nooit moe hoeven te worden. De Geest is erop gericht ons hart jong, dat wil in dezen zeggen: enthousiast te houden.

​

Wanneer gelovigen echte, blijvende verandering in hun leven tot stand hopen te brengen, zijn ze uitgenodigd om tot God te bidden om zijn Geest van bijstand. En wie van ons heeft er nu géén verandering nodig…? Dat geldt bijvoorbeeld als we neerslachtig zijn, als we vermoeid zijn door de lasten van het leven, als we onze eigen zwakheden niet meer verdragen… en ook op die momenten dat als het liefhebben van God en onze naasten onmogelijk lijkt omdat we teveel vasthouden aan wat we zelf denken dat goed voor ons is. Ook mogen wij bidden uit dankbaarheid voor het goede dat we ervaren in ons leven; ook dat kan ons helpen blijvend te veranderen.

​

Misschien mogen we onszelf op onze ‘Kerkentocht langs de kunst’ in de dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren 2020 de vraag stellen of wij er de voorkeur aan geven de Heilige Geest te maken tot monumènt van ons leven, òf dat we de Heilige Geest liever voldoende ruimte geven om Hem in ons eigen leven werkzaam aanwezig te laten zijn!?

​

Het antwoord dat u geeft met het kunstwerk dat u gaat maken,  is voor u sowieso een ‘persóónlijke uiting van het Feest dat de Geest in u teweeg brengt’! Hoe laat u ons daar in delen?