Leo Webbink

Oudshoornse Kerk, Alphen aan den Rijn

 

​

in Vuur en Vlam

​

De kerk viert verschillende feesten.

 

Kerst

     is een emotioneel feest, knus, met kaarsjes en een schattig baby’tje.

wie wordt nu niet vertederd door de geboorte van een kind.

 

Pasen

     is al een stuk ongemakkelijker. Hoewel het hèt centrale feest van de kerk is. Waarbij een gewelddadige dood centraal staat, gekoppeld aan dat toch wat onwerkelijke verhaal van de Opstanding.

Maar het is daarmee tegelijk ook het feest van Bevrijding (uit slavernij, van de zonde, van de dood) en toont ons de grote liefde van God voor de wereld.

 

En Pinsteren?

     Tja, Pinksteren is het feest van het ongemak.

Er wordt wel gezegd dat het het feest van de geboorte van de kerk is.

Maar het is vooral het feest van wind, verandering en omkeer, alles ondersteboven, deze wereld omgekeerd.

 

Het feest van een ongrijpbare Geest, die de ramen en deuren openblaast, bijna openbreekt. Waarbij alles op z’n kop wordt gezet.

Het is ongemakkelijk, onrustig, omdat hierin de radicaliteit van het evangelie scherp naar voren komt.

 

Als het ‘deze wereld omgekeerd’ is, dan moet dat wel door ons gedaan worden.

Dat betekent dat we niet kunnen blijven zitten; dat we ons niet tevreden kunnen stellen met wat er is of met wat we hebben.

De status quo zal móeten veranderen; daarmee mogen wij ons nooit tevreden stellen.