Ruimte scheppen
De gedachte dat kunst moet prikkelen en mensen wakker moet schudden kan van groot belang zijn, maar is niet wenselijk als kunst blijvend ergens hangt – en zeker niet in een kerk of instelling. Mijn mening is dat kunst in kerken en stiltecentra ruimte moet geven. Ruimte voor de verbeelding van de toeschouwer die ernaar kijkt. Ruimte vanwege de diverse gemoedstoestanden waarin een mens zich kan bevinden. Het maakt nu eenmaal uit of we met een gevoel van geluk of met een gevoel van verdriet naar iets kijken. De menselijke gemoedstoestand heeft effect op onze blik.

De symboliek en iconografie hebben mij steeds in hoge mate geïnteresseerd. Ze ontsluiten de betekenis van een kunstwerk. Ook komen de theologie en kunstgeschiedenis hierin samen. Het is interessant om te zien hoe mensen altijd en overal uiting hebben gegeven aan hun geloof en levensovertuiging.

Binnen mijn werk zie ik het als een uitdaging om geloofsverhalen en verhalen uit de Bijbel naar het leven van nu te vertalen om zo die oeroude verhalen weer te laten spreken ook in deze tijd. Zeker in onze tijd zien we dat er steeds meer behoefte is aan beeldtaal. We leven in een beeldcultuur. Beelden en symbolen spreken diepere lagen aan dan die door de ratio worden bereikt.

In mijn werk zijn veel organische vormen te zien, vormen gerelateerd aan de natuur. Verder werk ik vooral met heldere kleuren. Ik ben van mening dat kleuren zin geven aan het bestaan. Kleuren kunnen pastorale kracht hebben en daarmee helpen om de zinnen te verzetten.

Kleuren doen iets met mensen.

Kunst mag naar mijn idee naast het verbeelden van aanklacht, verdriet, wanhoop en alle menselijke noties ook warmte en troost bieden in een werkelijkheid, waarin we zo vaak met gebrokenheid en pijn te maken hebben. Kunst en kleur kunnen mensen helpen om even uitgetild te worden boven het leven van hier en nu.

Ik zie dan ook een overeenkomst tussen kunst en het vieren van de liturgie. Tijdens een kerkdienst lezen we teksten, zingen we liederen, ervaren we rituelen en symbolen die ons als het ware even uittillen boven de waan van de dag. Niet met de bedoeling om de realiteit en de ellende die het leven kent weg te poetsen, maar wel met het idee om het zicht op een verlangen naar heelwording open te houden en een ruimte te scheppen voor de verbeelding, waarin we kunnen verwijlen.

Ik schaar me daarmee graag in de traditie van mensen die hebben geprobeerd om de verhalen uit Bijbel en geloof te vertalen naar beeldtaal. Met de huidige leegloop van de kerken is dat voor mij een extra stimulans om op mijn manier bij te dragen aan een toegankelijke kerk.