Het liefst schilder ik mensen in hun geboorte-
kostuum. Dat komt omdat ik het lichaam als
een landschap zie. Je kunt er alle aspecten van
de schilderkunst in kwijt en elk mens is anders.
Dat maakt het zo boeiend. De identiteit van de
mens loopt dan ook als rode draad door mijn werk.
Iedereen mag er zijn, zoals hij is, gewoon, zijn,
met al zijn tekortkomingen en gebreken.

Mijn solovoorstelling in Amsterdam vorig jaar droeg niet voor niets de titel “IAAIA”. Dat staat voor ‘I Am As I Am’. Daarom vind ik technische verhoudingen die het ambachtelijke betreffen, niet interessant. Het gaat mij veel meer om de intrinsieke waarde die het gevoel aanraakt. Vandaar dat de Japanse filosofie van de Wabi Sabi, de schoonheid van de imperfectie, mij bijzonder aanspreekt. Daarnaast voel ik mij aangetrokken tot de eenvoud van het alledaagse leven.

Mijn verhaal probeer ik op speelse wijze te verbeelden aan de hand van schilderijen, tekeningen, sculpturen en teksten. Maar ik schroom er niet voor om andere media in te zetten als het werk daarom vraagt.
Het liefst werk ik groot, met materialen die niets meer waard zijn. Afdankertjes die in de goot of op de schroothoop belanden. Dat is wellicht te verklaren uit het feit dat ik tot mijn twaalfde jaar in een onbewoonbaar verklaard huis heb gewoond. Wanneer is iets nutteloos of overbodig geworden? Met het zo lang mogelijk hergebruiken van spullen bewijzen we onze aarde maar ook ons nageslacht de beste dienst.

Het werk dat tijdens de Pinksterdagen in de Lutherkerk in Bodegraven te zien is, gaat een werk worden dat zich in de ruimte ontvouwt. In eerste instantie zie ik een vorm voor me van een beker of een grote schaal. Als deze tot over de rand gevuld wordt, stroomt hij over met als gevolg een stortvloed. Een stortvloed van passie en hartstocht. Dat past voor mij mooi bij het thema “In vuur en vlam”.