Tijdens de rondgang langs de verschillende kerken werd ik van sommige kerken enthousiast door het licht en de vorm van de kerk. In Montfoort werd ik enthousiast door hoe Ds. Martha Verstoep vertelde wat Pinksteren vooral voor haar betekent: Het in beweging zetten door de Geest.

Het thema van mijn werk en deze interpretatie van Pinksteren passen heel mooi bij elkaar: Hoe ongrijpbaar is het als we in beweging worden gezet door de Heilige Geest.

Hoe ben ik tot het werk gekomen?

Ik was al bezig op een doek van 100x80 in de kleuren van Pinksteren oranje-rood. Door verder over Pinksteren en de thema’s na te denken, werd ik op het idee gebracht om dit te verbeelden in een drieluik. Het drieluik kent een lange traditie in de kerkelijke kunstgeschiedenis. Dit vind ik passen en ik vind het mooier om een verhaal te vertellen op meerdere doeken.

Zo ben ik op nog twee doeken van 100x80 begonnen. Dit keer nog transparanter werkend met druipers, veel terpentine en grote spalters (kwasten). Voor de kleuren ben ik in dezelfde kleuren blijven werken. Ik heb ook paars toegevoegd. In de antroposofie staat de kleur paars voor de Heilige Geest. Het wit in combinatie met citroengeel mag niet ontbreken: Het Licht.

Het drieluik In beweging

(gezien door de ogen van de kunstenaar)

Het eerste doek verbeeldt zoals we zijn en tegelijkertijd dat we open staan voor anderen, voor afwijkende ideeën, ingevingen, andere meningen. Kortom niets staat vast.

Het tweede doek verbeeldt dat de Geest aan het werk is en een transformatie initieert. We kijken in een diepte, waarvan we niet weten waar die ons zal brengen.

Het derde doek verbeeldt dat de oorspronkelijke situatie veranderd is. Er zijn meer lagen ontstaan. De kleuren zijn uitgesprokener. We zijn onszelf niet verloren. De basis blijft zichtbaar, maar we hebben andere inzichten verworven. Er is voor ons ruimte gecreëerd. We krijgen de ruimte om te veranderen, om zaken anders aan te pakken.

Het drieluik In beweging

(gezien door de ogen van de pastor)

Het eerste doek laat mij de onrust zien die in onszelf zit en die we van buitenaf op ons af zien komen. Zijn het stoorzenders, of helpen ze ons verder? Maar waarheen dan? Het paars van de Geest is zichtbaar maar heeft geen richtpunt. Dat maakt onrustig. Gelukkig wordt alles overkoepeld door licht!

Het tweede doek straalt beweging uit. Niet storend maar helend/rustgevend. Niet een streep erdoor maar rondingen waarin je meegenomen kunt worden… naar dat richtpunt, dat als het oog van een orkaan ons naar een diepte trekt. Naar een verte ongekend en onbekend, maar wel licht! Er is een oriëntatiepunt dat geeft rust te midden van alles wat in beweging is en zet.

Het derde doek straalt voor mij rust en kalmte uit, maar geen stilstand! De Geest doortrekt alles, het licht is afgedaald en maakt alles helder, meer uitgesproken. Nog steeds is niet alles één en hetzelfde: de kleurmaskering blijft, maar verontrust niet. De verschillen kunnen naast elkaar bestaan in vrijheid!