Sint Victorkerk
Waddinxveen
De huidige Victorkerk staat op de plek waar al in
1660 door Cornelis de Jager, priester van de
Hollandse Missie (het was toen nog de tijd van
de katholieke schuilkerken) een zogenaamd
“schuurkerkje” bouwde.
Hij bezat een oud beeldje van Onze Lieve Vrouw,
uit de Sint Janskerk van Gouda en plaatste het in
zijn kerkje aan de Gouwe. Deze “Onze Lieve Vrouw
van Waddinxveen” werd door zijn toedoen het middelpunt van een bijzondere verering.
Dit nu meer dan 400 jaar oude beeld staat nog steeds in de Mariakapel van de huidige kerk en de vele brandende kaarsjes getuigen van de nog steeds levendige devotie voor Maria.
In de loop van de 18 de eeuw werd het kerkgebouw vergroot.
In de 2de helft van de 19de eeuw werden nieuwbouwplannen gemaakt. Architect E.J. Margry, leerling van de beroemde architect P. Cuypers, ontwierp een neogotisch kerkgebouw.
Zoals zoveel architecten uit die tijd koos hij voor een bouwstijl in de geest van de middeleeuwse gotiek.
De neogotiek veronderstelde meestal een totaalkunstwerk en Margry bepaalde dus ook de inrichting van het interieur van de kerk. De muren onder de ramen in de absis en het gewelf van de nieuwe kerk waren gepolychromeerd.
Margry leverde ook de preekstoel, communiebanken, twee zijaltaren, diverse heiligenbeelden en de koorramen van gebrandschilderd glas die door de parochianen geschonken werden.
Bij de inwijding van de nieuwe Sint Victorkerk op 27 oktober 1880 bleek het zo dierbare beeld van “Onze Lieve Vrouw van Waddinxveen” weer op het hoofdaltaar te staan en ook het Maarschalkerweerd orgel uit 1871 werd natuurlijk bewaard.
 |
|---|
 |
 |
 |
Het duurde tot 1930 vooraleer de neogotische inrichting van de Victorkerk in al haar glorie compleet was.
Dertig jaar later echter kwamen de ingrijpende veranderingen aan het interieur n.a.v. het Tweede Vaticaans Concilie (1963-65). De liturgievernieuwing vereiste o.a. een altaartafel waaraan de priester met het gezicht naar de gelovigen toegewend stond. De enthousiaste vernieuwingsdrang die door de Rooms- Katholieke kerk waaide leidde ook in de Sint Victorparochie tot een rigoureuze versobering van het interieur. Zelfs de beschildering van het gewelf verdween.
Bij de laatste grote restauratie die in 1994 werd afgerond bleek men toch nog veel waarde te hechten aan het neogotische karakter van de kerk.
In het priesterkoor werd een authentiek eikenhouten neogotisch sacramentsaltaar geplaatst en de vier bewaarde schilderstukken van Jan Dunselman (1863-1931) kregen er ook een prominente plaats.
Bij de laatste grote verbouwing in 2011 werd de sacristie verplaatst naar een kleinere ruimte rechts van het priesterkoor. De ruimte van de voormalige sacristie werd opgenomen in de toegangshal naar de nieuwbouw, een eigentijdse multifunctionele gemeenschapsruimte: de Victorzaal.